رواني : شامل مقياس کمي در ارائه ي سئوالها، پاسخها  ، عقايد ، راه حلها ، دانش آموزاني که از اين توانايي برخوردار باشند پاسخهاي بيشتري براي مسائل دارند.

     اصالت /ابتکار : شامل مقياس کيفي از سئوالها، پاسخها  ، عقايد ، راه حلها ي غير معمول و هوشمندانه و نامتداول. دانش آموزاني که داراي اين توانايي هستند معمولا راه حلهاي تازه و ابتکاري براي مسائل دارند.

      انعطاف پذيري : شامل مقياس کمي از راه هاي متفاوتي که دانش آموز براي ايجاد ي سئوالها، پاسخها  ، عقايد ، راه حلها فکر مي کند.

      بسط : شامل توانايي ايجاد مراحل جزئي ،تنوع کاربرد سئوالها، پاسخها  ، عقايد ، راه حلها، مقياس کمي که به جزئيات در حين انجام کار توجه مي کند.

    کنجکاوي : عبارتست از توانايي دانش آموزان در جستجوي چيزها.

     تمايل به خطر نمودن : در اين حالت فرد کاري را از روي حدس و گمان و همچنين از روي شانس انجام مي دهد.

     ترجيح پيچيدگي : علاقه به تعمق در طرحهاي پيچيده و مسائل غامض و پوشيده.

    تجسم فکري : شامل آزادي از تصورات ذهني که نمي توان آنر از طريق تجربه ارائه کرد. همه ي معلمان ميتوانند با استفاده از اين مدل روشهاي تازه اي براي کمک به دانش آموزان طراحي نمايند  که آنها  هم موضوعات درس شان را دنبال کنند و هم تفکر خلاق داشته باشند.

      هدف بايد اين باشد که به فراگيران بياموزند که چگونه دوست بدارند ، احساس کنند و فکر نمايند. معلمان بايد پس از تعين اهدافشان، ببينند در يک موقعيت خاص پرورش کدام جنبه از تفکر اهميت دارد وسپس به تناسب آن از روشهاي تدريس مختلف در هر کدام از دروس استفاده کنند. طبيعي است که بعضي روشها در برخي موضوعات درسي بيشتر کار برد دارد و در برخي ديگر کاربرد کمتري دارد. تشخيص اين نکته به توانايي و تسلط معلم بستگي دارد ، بطور مثال به راحتي مي توان از روشهاي مهارتهاي تحقيق،  نمونه هاي عادت ، تغيير ، ارزيابي وضعيتها در درس علوم اجتماعي براي افزايش توانائي، کنجکاوي، تخيل ، پيچيدگي استفاده کرد.

نمونه هايي کار بردي از اين الگو :

      نمونه ي (1) براي تشويق تفکر انعطاف پذير و کنجکاو ي  : با استفاده از روش تمثيل ، از کودکان مي خواهيم مترادف کلمه اي از آخرين داستاني که خوانده اند اما معني آنرا نمي دانند را از لغتنامه بيابند. هريک از آنها به نوبت کلمه اي با مترادفش را به ساير دانش آموزان ارائه مي دهند. در پايان مشاهده خواهيم کرد که کودکان با تعداد قابل توجهي کلمه آشنا شده اند بنحوي که پس از مدتي مي توانند خود کلمه بسازند.

     نمونه ي (2) براي تشويق ابتکار و خطر کردن : با استفاده از روش بيان شهو دي ، براي فراهم کردن فضاي آزادتر براي ابتکار ،روي ميز مخصوص  لوازم و وسايل  ، کاغذ  ، قيچي و نوار و غيره قرارمي دهيم بنحوي که کودکان بتوانند در آنجا نشسته و تشويق شوند هر چه بخواهند بسازند ؛ ديده شده بسياري از کودکاني که جرات براي انجام کار تازه اي نداشتند ، کارهاي جالبي خلق کرده اند. نهايتا ،آثار بچه ها در معرض ديد سايرکودکان قرار مي گيرد.

     نمونه ي (3) براي تشويق تخيل و پيچيدگي : با استفاده از روش مثالهايي از تغيیر  ،از دانش آموزان مي خواهيم با استفاده از تخيلاتشان در مورد سال 2010 ميلادي فکر کنند ، ببينند تا آن موقع چند سالشان مي شود ، تغيراتي که در غذا ، لباس  ، اتومبيلها  ، وسايل حمل ونقل ، محل زندگي ، کار ، فعاليتهاي اوقلت فراغت و غيره بوجود خواهد آمد را تصور کنند. پس از آن بايد شواهد ودلايل خويش را براي آنچه پيش بيني کردند ،  بيان نمايند و آنها را در برابر واقعيتها ارزيابي کنند.       

      اين الگو باوجود نقاط ضعفي که دارد مانند عدم توجه به بعد فرهنگي و اجتماعي ، و همچنين بي توجهي به ويژگيهاي شخصيتي معلمان  ، تمرکز زياد بر روشهاي تدريس ، براي پرورش خلاقيت کودکان و  نوجوانان در مدرسه قابل استفاده است.