1- خلاقيت ناشي از هوش (توانايي ) کلامي/ زباني[1] : وقتي فردي با کلمات وزبان نوشتاري و بياني سروکار دارد ازاين هوش/ توانايي بهره مي گيرد. فعاليتهائي که چنين هوشي را بکار مي گيرد شامل بحث و مکالمه و صحبت رسمي ، هرنوع نوشته، نوشتن و بازگو کردن داستان يا هر نوع استفاده از صحبت کردن، گوش دادن يا خواندن مي شود.

2- خلاقيت ناشي از هوش منطقي/ رياضي[2] : كه باتفکرقياسي، استدلال  اعداد و تشخيص امور انتزاعي سرو کاردارد وغا لباً به افکار علمي مربوط مي شود.

3- خلاقيت ناشي از هوش ديداري/ فضايي[3]: اين نوع هوش باحس بينايي سروکار داردوشامل مجسم کردن اشياﻋ  وخلق تصاويرذهني است وانسان را قادر مي سازد که براساس طرح ونقشه ، ساختاري را ايجاد کند. بازي شطرنج را ببرد. اين نوع خلاقيت درتصورات بچه ها که رويايي فکر مي کنندووانمود مي کنند که شخص ديگري هستند، يا وانمود مي کنند که درزمان يا مکان ديگري قرار دارند ايجاد مي شود.

4- خلاقيت ناشي از هوش بدني[4]  : با حرکات فيزيکي سرو کار دارد و به هنگام استفاده از دوچرخه، ماشين تحرير ،اتومبيل ، رايانه و يا انجام فعاليتهاي ورزشي بروزمي کند.

5- خلاقيت ناشي از هوش موسيقي/ موزون[5] : وقتي فردآهنگي را مي شنود وآنرازيرلب زمزمه مي كندازاين هوش استفاده مي کند؛ به هنگام انتقال احساسات ازطريق ارائه ي الگو هاي صوتي وموزون خلاقيت پديد مي آيد.

6- خلاقيت ناشي از هوش ميان فردي[6] : كه از طريق ارتباطات و تماس فرد با فرد حاصل مي شود. دانش آموزان هوش ميان فردي را در کوششهاي گروهي از قبيل گروه ورزشي ، هنري، علمي ، فرهنگي ، سياسي ، نظامي ، ادبي ، و ... تجربه  مي کنند. اين هوش تمام هوشهاي ديگر مخصوصا  تواناييهاي درگيري درارتباط لفظي وغير لفظي را بکار مي گيرد. اين هوش افراد را قادر مي سازدتا احساس يگانگي و همدردي نسبت به يکديگر پيدا کنند.

7- خلاقيت ناشي از هوش فردي[7] : اين نوع توانايي با حالات دروني فرد ، توانايي سنجيدن وانتقاد از خود، احسات دروني، فرايندهاي فکري ،هيجانات، سروکاردارد.

8- خلاقيت ناشي از طبيعت گرايي[8] : اين نوع خلاقيت به توانايي طبقه بندي گياهان و جانوران ، الگوهاي مصنوعي مانند اتومبيلها و غيره مربوط مي شود.

با بررسي كوتاه اين جنبه هاي هوش مخصوصاً هوش فردي و ميان فردي روشن مي شود كه نگاه امروزي به مقوله ي هوش به كلي دگرگون شده است. ازنظرگاردنرآزمونهاي رايج هوش نمي تواند اطلاعات كاملي ازتوانشهاي ذهن دانش آموزان به دست دهد. بهترين ابزار براي ارزشيابي هوشهاي چندگانه، مشاهده ساده اعمال افراد است.بسياري از رفتارهاي نابهنجار ويا شيطنت آميزدانش آموزان مي تواندما را درشناخت هوش كودكان ياري نمايد. بنابراين با اين بسط مفهومي هوش ديگرنمي توان آن را باچند سئوال و پاسخ كوتاه اندازه گيري كرد. اين نكته اي است كه گاردنر و همكارانش به آن تأكيد كرده اند. "مشاهده ي چگونگي حل مسائل و يا ساختن اشياء به وسيله ي دانش آموزان، دربافتي مشابه محيط واقعي، تصوير بسيار روشني از توانايي هاي دانش آموز را در محدوده مطالب آموخته شده در مدرسه عرضه مي كند." (آرمسترانگ،ترجمه ي صفري، 169:1383).